Τα καλοκαίρια θυμάμαι να μαζεύονται οι γυναίκες της γειτονιάς για να πιουν καφέ, να συζητήσουν τα νέα τους και να κάνουν κριθαράκι. Η γιαγιά μου τους κερνούσε γλυκό του κουταλιού που είχε φτιάξει με τα χέρια της και τους έβγαζε νερό στη στάμνα, που το είχαμε μαζέψει από τον “κόπανο”, την κοντινότερη βρύση στο σπίτι μας, με πόσιμο νερό . Έφτιαχναν το ζυμάρι για το κριθαράκι από φρέσκα υλικά που διέθεταν η κάθε μία ξεχωριστά. Άλλη έφερνε τα αβγά από το κοτέτσι της, άλλη το γάλα από τον βοσκό, άλλη το αλεύρι φρεσκοαλεσμένο από τον φούρνο της γειτονιάς. Όλες μαζί έβαζαν κέφι και μεράκι για μια διαδικασία που μπορεί να διαρκούσε μια βδομάδα. Έκοβαν το μείγμα σε μεγάλα ταψιά και το άφηναν να ξεραθεί από τον αέρα πριν το μαζέψουν. Αυτό που έμενε ήταν τα γέλια τους στον αέρα και φυσικά η πρώτη ύλη για ένα γευστικότατο γιουβέτσι το χειμώνα. Η ίδια διαδικασία ακολουθούσε και με τον τραχανά.

Τα χειροποίητα σαπούνια, τα τυριά στα καλαθάκια, τα λαδοτύρια στις γυάλες, οι ελιές και τα τουρσιά στα βαζάκια, οι παστές σαρδέλες στα χαρανιά (ταψάκια) και το φρέσκο ψωμί να μοσχοβολάει μόλις έβγαινε από το φούρνο. Όλα φτιαγμένα με μεράκι και αγάπη για να καταναλωθούν πριν καν μπαγιατέψουν, από την οικογένεια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μαζεύαμε τα σύκα και τα ξεραίναμε για να έχουμε λιχουδιές να τρώμε το χειμώνα. Μαζεύαμε τα καρύδια και τα μύγδαλα και ξεχωρίζαμε τα πικραμύγδαλα από τα κανονικά. Τα κρατούσε η γιαγιά για να φτιάξει μπακλαβά, σαραγλί και πλατζέντα τα Χριστούγεννα. Πόσα αρώματα, πόσα γέλια και πόσες γεύσεις; Αυτό που μένει είναι η ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων, οι αμέτρητες γεύσεις, τα γέλια και η ευδαιμονία των προγόνων μας να αιωρούνται στον αέρα του τόπου που μεγαλώσαμε!