Ψαροκάϊκα

Πόσες φορές κι αν έχω δει τα ψαροκάϊκα να βγαίνουν από το γραφικό λιμανάκι του Μολύβου για να πάνε για μια καλή ψαριά. Πολλές φορές τη νύχτα, καθόμασταν στο παράθυρο του σπιτιού με τα κανάτια ανοιχτά και αγναντεύαμε τη θάλασσα και τη στεριά απέναντι με την Πέτρα, την Άναξο και τον Σκουτάρο να δίνουν με τα φώτα τους ζωή στις σκοτεινές πλαγιές που εισχωρούσαν στη θάλασσα. Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν οι μηχανές από τα ψαροκάϊκα που έβγαιναν από το λιμάνι. Ο ίδιος ήχος επαναλαμβανόταν το πρωί όταν επέστρεφαν με τα καφάσια τους γεμάτα με σαρδέλα, γαύρο, κολιούς, σκουμπριά και ότι άλλο είχε να τους δωρήσει με απλοχεριά η θάλασσα.

Πολύ πριν ο Μόλυβος καταστεί επίκεντρο του τουρισμού στο νησί της Λέσβου, η αλιεία αποτελούσε κύρια πηγή εισοδήματος για τους περισσότερους κατοίκους του.

Ακόμα και σήμερα πολλές οικογένειες ζουν από την αλιεία. Οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν τη βάρκα τους και βγαίνουν συχνά στη θάλασσα για να ρίξουν τα δίχτυα ή τα παραγάδια τους και να δεχτούν τα δώρα της. Άλλοι από χόμπι και άλλοι για βιοποριστικούς λόγους. Το λιμανάκι του Μολύβου παραμένει αλιευτικό καταφύγιο και πλέον εκσυχρονίστηκε με προβλήτα για να δέχεται μεγαλύτερα σκάφη αναψυχής παρέχοντας τις απαιτούμενες υλικοτεχνικές υπηρεσίες.

Φώτο από Γιώργο Σερέτη

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμα των ψαράδων όταν ήμασταν παιδιά και πηγαίναμε στο λιμάνι, σαν είχε καιρό και δεν μπορούσαν να βγουν έξω. Είχαν το ίδιο βλέμμα με μας όταν μας έλεγαν οι γονείς μας ότι ήμασταν τιμωρία και δεν θα μπορούσαμε να βγούμε έξω να παίξουμε. Οι άνθρωποι της θάλασσας έχουν αυτήν για παντοτινή τους αγάπη, μια αγάπη που τους ταλαιπώρησε, τους ίδρωσε, τους μάτωσε μα συνάμα τους μεγάλωσε, τους άνδρωσε, τους αντάμειψε και τους τάισε απλόχερα με τα δώρα της!